Saklı Çiçekler

Kitap sayfaları arasına itina ile bırakılmış, orada kurumuş, bir müddet belki de unutulmuş ve nihayet gençliğindeki tazecik halinden eser kalmamış kadife tenli karanfiller.. Bir zaman, bir tepeciğin kekik kokulu rüzigârlar ile havalanan eteklerini süslerken, vatanından koparılıp alınmış o altın kalpli papatyalar yahut güller… Ah gonca güller… Neden bize hayattar ve taze olanlardan daha şirin görünürler de, onları sevgili bir vedia olarak saklarız? Her halde, baktıkça derhatır ettirdikleri ama hüzünlü ama neşeli hatıralar yüzünden… Bu saklı çiçekler, henüz dalında hayattar olup, sabahları o kadifeden yaprakçıklarından minik serin şebnem katreleri damlayanlardan daha güzel değildir belki ama, muhakkak çok daha özeldir. Fakat kimler için? Elbette uzun seneler boyu bir mukaddes emanet kadri ile onları saklayacak, vakit vakit çıkarıp, göğsüne bastıracak olanlar için…