Peki ya bugün?

Bitmek bilmeyen ödevlerini, ardı arkası kesilmeyen sınavlarını, çöze çöze sonunu getiremedikleri sorular ile cedelleşip durmalarını, bilmem ne sınavına hazırlayan kursları, etüd merkezlerini, özel alınan dersleri düşündükçe çocuklara üzülüyorum. Mutlak, —çocuğunun ileride iyi para(!) kazanabileceği iyi bir kariyere sahip olması ihtirası ile gözünü bütün bütün karartmışlar hariç—her anne baba da benim gibi bu duruma üzülür...

Üzülürüz ama “Ne yapalım yarın öbür gün mutlu olmaları için çalışmaları gerek. Hatta çalışmak da artık yetmiyor çok çalışmaları gerek...” diyerek, ellerine test kitaplarını tutuşturup, çocukluklarını çekip aldığımız gerçeğinin vicdanlarımıza dokunmasına da mâni oluruz.

Oysa onların yarın öbür gün mutlu olmalarını dert ettiğimiz kadar, bugün de mutlu olmalarını dert etmeli değil miyiz?

Bugün! Yani tam da şu anda, çocuklarımız mutlu mu peki?

(Çalışmaları devam eden HÜZÜNLÜ TEBESSÜMLER 2'den)

illüstrasyon: Ceyhun Şen